بسم ا. الرحمن الرحیم
روزهای حرکت کاروان آقااباعبدا. (ع) از مکه به کربلاست. روزهایی که هر یک از ما به عنوان رهرو مولا بایدبسنجیم که طبق عملکردهای خود، آیا به کاروان رسیدیم و آیا دل و ورح خود را همسو وهمنوا با آنان کردیم یا نه؟ همیشه گفتیم کربلا تابلوی تمام نمایی از چگونه زیستن وچگونه بندگی کردن برای ماست. حال با خود بیاندیشیم که آیا به قدر کافی از درس هایآن در جهت بهبود زندگی و کیفیت بندگی خود بهره بردیم که بخواهیم مدعی انتظار فرجباشیم؟ بی گمان درمان همه دردها و التیام دهنده زخم های عالم، ظهور منجی عالمبشریت است اما خوب است بدانیم که برای منتظر بودن باید از مسیر کربلا عبور کنیم ودرس های آن را در لحظه لحظه زندگی خود پیاده کنیم تا شایستگیِ منتظر واقعی نامیدهشدن را داشته باشیم.
فرمایش گوهر بار آقا امامزمان (عج) است که می فرمایند: "ما اهل بیت هر جا به سختی برسیم از عمه مانحضرت زینب (س) مدد می گیریم. مگر نه اینکه حضرت زینب (س) فرمانده سپاه آقا امام حسین(ع) در هنگام شهادت برادر بزرگوارشان و حرکت کاروان اُسرا از کربلا تا شام بود. مگرنه اینکه زنده نگه داشته شدن کربلا تماماً منوط به ایستادگی و صبر حضرت زینب (س) بود؛پس باید برای منتظر واقعی شدن، از بانوی کربلا رضایت نامه عشق داشت. می شودبا شناخت از کربلا و کربلایی زیستن در صف یاران ناب حضرت مهدی (عج) ایستاد و درعالم آخرت زمانی که اندوخته هایمان را بررسی می کنند، از اهل بیت رسول خدا بخواهیمکه ما را شفاعت کنند و به خدا عرضه کنند او از ماست.
وقت نماز بهترین فرصت برایدریافتِ شایستگی، جهت قرار گرفتن در کاروان آقا اباعبدا. (ع) است. می شود هر باربا خواندن نمازی زیبا و قوی تر، از خود بنده ای لایق ساخت. هدف از برپایی واقعهعاشورا چیزی جز زنده نگه داشتن دین خدا و اقامه نماز که ستون دین است، نبوده است. پسباید در کنار عشق، همت و اراده کرد تا مطابق با دعای زیبای حضرت رسول (ص) عافیت وعاقبت در دو عالم نصیبمان شود. دقت کنیم منظور از عافیت تنها سلامتی جسم نیست بلکهزندگی سالم داشتن از هر جهت و محتاج خلق نبودن را مدنظر قرار می دهد.
همه نعمات آفریده شده تاانسان ها بهره ببرند اما اگر حضرت علی (ع) خطاب به دخترشان حضرت ام کلثوم (س) میفرمایند: "تاکنون دیده ای پدرت با دو خورش افطار کند؟" به این دلیل استکه ایشان امیرِ دین اسلام بودند و چنین امیر و فرمانده ای بی شک غوط غذایش با ضعیفترین انسانِ امت پیغمبرش برابر است تا همیشه حال گرسنگان و درماندگان را بداند. مولایما همان بزرگ مردی بود که اگر چه امیر و سرور عالمیان بود اما در گرمای طاقت فرسایعربستان درخت نخل می کاشتند و کشاورزی می کردند تا نیازمندان گرسنه نمانند.
آفریدگار بخشنده ما به همهاهل زمین فرمودند: "بخورید و بیاشامید اما اسراف نکنید و به یاد درماندگانباشید". هم چون پروردگار خود بخشنده باشیم، صله رحم کنیم و از نعمت هایی که دراختیار داریم به دیگران ببخشیم، قدری گذشت کنیم و علاوه بر دیگران، خود را نیزببخشیم. پایبندی به مسائل اخلاقی، تعهدات، نماز و خلوص برگرفته از قلب انسان هاهمگی در مرتبه بندگی ما مؤثر است. اینکه بدانیم ظلم نکنیم و به دیگران اجازه ندهیمبه ما ظلم کنند و اینکه کینه در دل راه ندهیم و لغزش و اشتباه دیگران را ببخشیم واینکه در لحظه قدرت تشخیص داشته باشیم و اولویت را قبل از خویش به امر الهی دهیم،از نشانه های بارز رهرویی ماست. مولای ما نیز همیشه اولویتشان دستور خدا و فرامینکلام الهی بود. بی تردید اگر مولا اولویتشان را در جنگ با عمروعاص خشم الهی قرارنمی دادند، هرگز عمروعاص فرصت نمی یافت تا فرار کند و با مکر و نیرنگِ خود در دینخدا خِلل ایجاد کند.
چنانچه بتوانیم خود را بهگونه ای رشد دهیم که روش ائمه و معصومین را زندگی کنیم نه تنها دین گریزی اتفاقنمی افتد بلکه محبوبیتِ دین اسلام به قدری بالا می رود که افراد مشتاقانه به سمتمسلمان شدن و آموختن از دین پیش می روند. خداوند هرگز نخواسته تا انسان ها بهاجبار دین را بپذیرند، چنان که در قرآن می فرماید: (لا اِکراهَ فی الدّین). بنابراینمعصومین نیز هرگز انسانی را وادار به پذیرش دین خدا نکردند؛ خواه با شمشیر، خواهبا خشونت و جبر. ماندگاری دین در گرو شناخت و آگاهی ماست و نه در گرو تعصبکورکورانه ما. خدای بی نیاز و معصومین بزرگوار نیازی به شیعه شدن ما انسان هاندارند، این ما هستیم که با پیوستن به برگزیدگان خدا و شناخت قوانین الهی میتوانیم حد کمال انسانیت را طی کنیم.
خداوند دوست دارد بندگانشعلاوه بر ایمان آوردن، بدانند که چگونه از نعمات الهی بهره ببرند:
-یعنی بدانند که خداوندزیبایی را دوست دارد پس به حد تعادل زیبا بپوشند و همواره آراسته و پاکیزه باشند.
-یعنی بدانند که خداوندبندگان امانتدار را دوست دارد پس با خوردن و آشامیدن صحیح، به خود و سلامت جسم وروان خود اهمیت دهند.
-یعنی بدانند خداوند دوستدارد بندگانش از شناخت، آگاهی و علم روز برخوردار باشند.
-یعنی بدانند خداوند دوستدارد بندگانش شاد و امیدوار باشند و به دیگران شادی و امید ببخشند.
پس بیاموزیم که در اسلامآوردن به همان میزان که باطن و درونیات انسان مهم است، ظاهر او نیز حائز اهمیتاست. کمی تلاش کنیم و علاوه بر تکالیف الهی بر تکالیف رهرویی خود پایبند باشیم تازمان سفر از این سرا به سرای ابدی آسوده و با خاطری مطمئن، بال بگشاییم کهتوانستیم در این دنیا هم عاشق باشیم و هم انسان.
خداوند کریم و بخشنده استاما وقتی در عالم برزخ می خواهد به حساب بنده اش برسد، ابتدا نماز او را ارزیابیمی کند که اگر اهل نماز باشد سایر خوبی هایش را بپذیرد و اگر نه هیچ یک از آن هارا نخواهد پذیرفت. وقتی نمی خواهیم ابتدایی ترین و اصلی ترین اَمر الهی که اداینماز است را انجام دهیم، چگونه می توانیم خود را رهرو و شیعه مولا بدانیم؟! پس قدریتلاشگر باشیم و از غفلت ها خصوصاً غفلت در نماز صبح بپرهیزیم که هر آنچه خیر،آرامش و اعتبار است در زمان سحر و وقت نماز صبح است و بس.
اگر ادعای عاشقی بر خاندانرسول خدا را داریم باید اهل بخشش نیز باشیم و زحمات گرانمایه خویش در راه مولا رابه بهای ناچیزِ کینه توزی و دل شکستن به هدر ندهیم. عشق بسته به قدرت جسم، سن وجنسیت انسان ها نیست، معشوق عاشقانش را مدام محک میزند و آنان را غربال می کند. عشقحضرت رقیه (س) را در نظر بگیریم. او کودکی سه ساله و مصیبت دیده بود اما سختی،گرسنگی، تشنگی و ضربات تازیانه نتوانست از عشق او کم کند و او را محتاج لقمه حرامیاز دشمن کند. عشق به انسان صبر و آرامش می بخشد. عشق به انسان قدرت و توانایی میبخشد. عشق بر اراده انسان می افزاید و او را در مسیر صحیح قرار می دهد. پس بانوشیدن جرعه های عشق از سرچشمه پاک نماز، بر عشق و حُب خود بیفزاییم تا مشمول دعایرسول خدا (ص) شویم؛ یعنی به عافیت و عاقبت بخیری برسیم و رستگار شویم. والسلام
درباره این سایت