بسم ا. الرحمن الرحیم
مومنان حقیقی آنانی هستند کهپس از مرگ تنها در پی معشوق و معبود خویش هستند و از آنچه نعمت در بهشت برینالهیست سیرند و فقط و فقط خواستار رسیدن به اصل و منبع همه آفریده و قدرت هاهستند. در کسب علم دقت کنیم، کسی ارزش واقعی کتب مهم را می داند که سطح فکری وعلمی خود را ارتقاء بخشیده و از توانمندی های وجودیش در راه استفاده از آن بهرهگرفته باشد.
ماجرای بازگشت حضرت موسی (ع)از طور سینا قبل از چهل روزِ تعیین شده به این دلیل بود که ایشان والاترین خواستههایش با کنار رفتن حجاب ها محقق شد و توانست اصل را ببیند و بفهمد، پس برای ایشانفرعیات اهمیتی نداشت. چنین شرایطی مثل آن است که ما قدرتمندترین فرمول جهان را دردست داشته باشیم، بدیهی است که دیگر به سمت کارهایی در سطح پایین تر نخواهیم رفت.
وقتی مولا علی (ع) میفرمایند: تمام دنیا را با کفش پاره خود تعویض نمی کنم؛ به این دلیل بوده که ایشانفراسوی این دنیا را می دیدند و می دانستند. ایشان از علم، عشق و عظمتی آگاه بودندکه در این دنیا هرگز همسان و هم تراز با آن چیزی وجود نداشته و ندارد. اگر امامحسین (ع) در نهایت ایمان، صبر و عشق نوجوانش را به دل دشمن می فرستد، به خاطر همینعلم و آگاهیست که از معبود و معشوق خود دارد. ایشان در صحرای داغ نینوا عشق بازیمی کردند و هرگز از درد، رنج و غم در هراس نبودند.
علم، دانش و شناخت رَویهامامان و پیامبران در راستای امر الهی عبادت کردن همگی خط مشی است که خداوند ترسیمکرده تا ما بندگی بیاموزیم و بندگی کنیم. انسان به قدری ارزشمند است که اگر خویش وخدای خویش را بشناسد ممکن نیست به کمتر از امر الهی و رضای او گام بردارد.
در میان همه عبادات نماز پلهرسیدن به خدا و قرآن پله ای برای رسیدن به تزکیه نفس است. در طول تاریخ بودندانسان هایی که در پی رسیدن به قرب الهی بسیار کوشیدند، ما نیز در تلاش هستیم تا بهاین جایگاه برسیم و در حد وسع خود بندگی خداوند را به جا آوریم. درهای رحمت الهیهمواره به روی بندگان باز است تا هر که خواست باز گردد و از رحمت و مغفرتپروردگارش ناامید نشود.
از جمله مهم ترین موانع دررسیدن به بندگی، کبر و غرور است. ورود شیطان به درون ما برابر است با ورود کبر وغرور به درونمان. در قرآن فرموده شده که شیطان دشمن آشکار انسان است. شیطان از ازلاز انسان کینه دارد. کافیست بنده ای راه بندگی پیش گیرد و در این مسیر قدم بردارد.آن وقت است که شیطان با همه قوا به سوی او هجوم می آورد تا او را با رسیدن به غروریا ناامیدی از پای درآورد.
تصور کنید در حمایت از همنوعی، او قدرنشناسی کند و زحمات و محبت های شما را فراموش کند. بی تردید از اوناراحت می شوید. حال شیطان را بنگریم که با همه عبادات هزاران ساله خود، زحماتش بهخاطر سجده ای بر انسان حبط شد. بی شک شیطان ناراحت خواهد شد و تمام تلاشش را میکند تا به خداوند ثابت کند انسان ها در مقابل اغوای شیطان ضعیف اند. مدام ازخداوند بخواهیم که آنی و لحظه ای ما را به خود وانگذارد و دچار غفلت نکند. خداوندرا وکیل کنیم تا هرگاه در مسیر غفلت قرار گرفتیم او ما را متوجه کند، خواه باتلنگر خواه با تنبیه.
در سوی دیگر مراقب ریا باشیمکه ریا نیز برگ برنده شیطان در انحراف انسان هاست. آنانی که از دین تنها به خواندنقرآن یا نماز فراوان و حفظ حجاب افراطی یا اجباری بسنده می کنند و از محتواینورانی کلام خدا بی خبرند و افراد را با افکار سطحی می سنجند، جز به ریا و قدمنهادن در مسیر شیطان گام بر نمی دارند. مبادا باشیم از جمله کسانی که نه تنها بهریا می پردازند؛ بلکه دین خدا را وسیله ریا، شهرت و نان آوری خود قرار می دهند.خداوند بر توانایی های تک تک بندگانش آگاه است و بر هر فرد و فکری مسلط. درست بههمین دلیل است که در ادای هر فریضه ای یا انجام هر عملی خداوند به نیت و میزانتوانایی ما نگاه می کند و نه به نوع انجام آن یا کمیت عمل ما.
خداوند دوست دارد بندگانش رادر حرکت به سمت پیشرفت ببیند و به رسم بنده نوازی و عشقی که به بنده دارد، او راغرق در رحمت و محبت خداییش کند. در دین مبین اسلام بسیار تأکید بر نماز جماعت ودعای دسته جمعی شده است. جماعت به این سبب بیشتر مورد توجه خداست که در اتحاد و همبستگی که اتفاق می افتد علاوه بر بالا رفتن سطح انرژی مورد نیاز برای اجابت دعا، ممکناست یکی از افراد دل شکسته باشد و به خدای مهربان وصل شده باشد، بی تردید در چنینشرایطی دعا بالا رفته و اجابت می شود.
یاد بگیریم نقاط مثبت خود ودیگران را ببینیم و خود را به مثبت بینی عادت دهیم، هرچند این مثبت ها کوچک باشد؛چرا که دیدگاه مثبت داشتن پایه های خودسازی و رشد ما را تحکیم می بخشد. وقتیخودسازی آغاز شود و افراد به تفکر و تدبر داشتن در هر امری عادت کنند، دیگر بهراحتی نمی لغزند و تحت تأثیر اشتباهات و کوتاهی دیگران به بیراهه نمی روند واعمالشان را حبط نمی کنند. قدرشناسی به نوعی حق الناس است که بر عهده فرد می آید.
بارها گفتیم کسب علم و یاهمان علم آموزی فضیلت است؛ چرا که انسان را از جهل و ظلمت به سمت خرد و نور سوق میدهد. هرچند علم آموختن به تنهایی کافی نیست و همانطور که در احادیث اشاره شده است،زکات علم، آموختن آن به دیگران است تا علاوه بر بهره وری خود، سایرین نیز بهره مندشوند. دانشمندان و مخترعان بزرگ و نامی همچون ادیسون زمانی نام خود را جاوید کردندکه دستاورد سال ها زحمت و تلاش خود را در مسیر خدمت به خلق خدا بخشیدند. ادیسون مسلماننبود و عبادت نکرد اما به سبب بهره وری از قدرت فکر و اندیشه که خداوند به بندگانشعطا کرده و به سبب خدمتی که به خلق داشته مورد توجه خداست و از ید پرقدرت او روزیمی خورد. خداوند همواره به بندگانش فرصت داده و فرصت می دهد و در انتظار بنده خویشاست که او را صدا بزند و خداوند لبیک گویان پاسخگوی او باشد.
همه ما در مقابل آنچهآموختیم و انتخاب کردیم مسئول و موظف هستیم. وقتی یاد می گیریم که در کنار یکدیگربودن باید توأم با جویای احوال شدن از یکدیگر باشد، دیگر غم و غصه و تنهاییوجودمان را آزار نمی دهد، چون می توانیم پشت و پناه و آرامش قلب یکدیگر باشیم. راهو مرام عشق برگزیدیم تا روز به روز و لحظه به لحظه به انسانیت و معرفت خود بیفزاییم.همه در مسیر آموختن هستیم، پس می توانیم با حفظ شخصیت و رعایت ادب قصورات یکدیگررا گوشزد کنیم. در یک جمع قصور و سستی یک نفر می تواند به همه آسیب بزند و بالعکسفعالیت بیشتر یک نفر می تواند اثر مثبت روی همه بگذارد.
رهروی هستیم و به برکت آن تکتک ما از اعتباری نزد خدا برخورداریم. گاهی اتفاق می افتد که هر یک از ما بنا بهشرایط خود از اعتبارمان هزینه می کنیم اما خداوند به قدری مهربان و کریم است که نهتنها از اعتبار ما کم نمی کند بلکه به حرمت دعا و مددی که به دیگری داشتیم و ازاعتبارمان استفاده کردیم، از جانب خودش بر اعتبار ما می افزاید. مگر نه اینکهالگوی بی نظیر دین ما خانم حضرت زهرا (س) از همه داشته خود در سه روز پی در پیبخشیدند و نهایتاً خود و فرزندانشان در اوج گرسنگی از طعام بهشتی تناول کردند. پسبه آنچه موجب افزایش اعتبارمان می شود بهای بیشتری بدهیم و ارزش قرآن خواندن، صلواتفرستادن و نیکی کردن های خود را بدانیم.
به صلاح دیدهای الهی اعتمادکنیم و بدانیم خدای ما خدای هر پنهان و آشکار، گذشته و آینده ای است. بسیار شنیدیمکه خداوند در ازای هر نیکی ما ده برابر پاداش می دهد اما گاهی عجول بودن و ضعیفبودنمان باعث می شود که به چراهایی برسیم. که چرا خداوند در مقابل نیکی های ماپاسخ نمی دهد؟ آنجاست که کمی تأمل ما را متوجه زمان هایی خواهد کرد که چطور خداونددر اوج سختی، آسانی ایجاد کرد. این گونه موارد از جمله موردهایی است که پاسخ نیکیما، صَرف رفع گرفتاری یا بلایی برای ما می شود و ما غافل از آن در پی ده برابر شدنخوبی مان هستیم. امید که با عزمی جزم در تزکیه ی نفسمان چنان کوشا باشیم که فقط درراه رضای پروردگار گام برداریم و خود را از هر آنچه ناشایستی و ناپاکی است دورکنیم. والسلام.
درباره این سایت