بسم ا. الرحمن الرحیم
آقا امیرالمومنین (ع) همان بزرگمرد و قرآن ناطق الهیست که به موجب علم لدنی که دارا هستند، هر نهانی برایشانآشکار و هر دردی و غم و غصه ای هویداست. ایشان نانوشته و ناخوانده ها را می دانندو می خوانند. ای کاش همه می دانستیم و همه می دانستند که در جانِ اسلام چه زیباییها و سعادتمندی های بزرگی نهفته است. آن وقت از این همه ساده انگاری و غفلت ورزی بهدور بودیم. ظاهربین نباشیم و قدری عمیق، زندگی و بینش معصومین (س) را جستجو کنیم وآن را در مسیر تقویت بندگی و بهبود زندگی مان قرار دهیم.
بارها گفتیم اولین عاشق،خداست که عاشق شد و انسان را خلق کرد. در عالم الهی، عشق ورزی وقتی زیبا و خاص ترمی شود که عشق ما در درگاه معبود پذیرفته شود، آن گاه باب عشق گشوده می شود و عاشقدر جایگاه معشوق و معشوق در جایگاه عاشق قرار می گیرد. در عصری زندگی می کنیم کهبرای درک معبود و کسب معرفت نمی توان هم چون گذشته، گوشه ای عزلت برگزید بلکه بایدبا توجه به دین اسلام که دینی مطابق با مقتضیات روز انسان هاست پیش رفت. امروزههمان گونه که سبک زندگی ها تغییر کرده، سبک و طریقه عبادت کردن ها نیز تغییر کردهاست. خداوند هرگز از ما نخواسته تا مسئولیت ها، زندگی و معاش خود را نادیده بگیریمو تنها به عبادت بپردازیم.
پیامبران و امامان مادستورات الهی را در نهایت انعطاف و عطوفت به انسان ها آموختند و قوانین الهی رابرای آنان بازگو کردند و طریقه درست زیستن رو عملاً به آنان نشان دادند. دستورخداست که ساعات شبانه روز یک فرد باید به سه بخش (خواب و استراحت، کار، عبادت) تقسیمشود تا هر نوع نیاز روحی و جسمی او تأمین شود. همیشه گفتیم جسم و روح تواماً بایدپرورش یابد تا ضعف یکی مانع پیشرفت دیگری نشود.
عشق همان میانبر خدا برایرسیدن به قرب الهی است که می تواند اسبابرشد و تعالی انسان شود. خداوند انسان ها را با استعداد و توانایی های متفاوتآفریده است، صرف نظر از مقایسه نوع عمل و عبادت خود با دیگری باید همه توانمندیخود را در مسیر خداوند قرار داد تا به نتیجه مطلوب در بندگی رسید. مقایسه کردن خودبا دیگران پیامد خطرناکی هم چون یأس و ناامیدی را در پی دارد. بنابراین هرگز بااین فکر که دیگران می توانند در فلان عرصه بهتر از من باشند و یا من توانایی ورودبه فلان کار یا عبادت را ندارم، مغزمان را مسموم و درونمان را تُهی نکنیم.
هر انسانی برحسب توانایی وظرفیت هایی که در درون خود دارد، قابلیت انجام کارهای زیادی را خواهد داشت ولیهرکس بر حسب شرایط و ویژگی فردی که داراست از توانمندی خود استفاده می کند. خدایمهربان براساس وسع هر انسان از او تکلیف می طلبد، پس هنگامی که خداوند می خواهد تادر زمانی از معافیت های بندگی استفاده کنیم نباید سرپیچی کنیم و باید مطیع باشیم. بیماریکه روزه داری برای او ضرر دارد و می تواند از معافیت خدای مهربان بهره ببرد،چنانچه بخواهد با حال بیمار ادای بندگی کند، تنها به خود زیان رسانده و خود را ازمهر بی پایان خدا محکوم کرده است؛ چرا که خداوند بر او مهربانی کرده در حالی که اوبر خویش مهربان نبوده است یا فردی که نماز می خواند اما در آغاز و پایان هر نمازمی گوید: می دانم که نماز من اشتباه است و مورد قبول واقع نمی شود. آن که عبادتیرا مُهر تائید می زند و یا آن را نمی پذیرد تنها خداست، پس هرگز اجازه نداریم خودتعیین کنیم کدام عبادتمان مورد قبول واقع می شود یا نه؟
قصص قرآنی و سیره زندگی ائمهنمونه هایی بارز از چگونگی بندگی کردن است. یاد بگیریم مقایسه را کنار بگذاریم وبر آنچه تعهد کردیم و پیمان بستیم وفادار باشیم، آن وقت بی تردید بنده ای قابل قبولو معتبرتر نزد پروردگار خواهیم بود. عملِ کم و با کیفیت بسیار ارزنده تر از عمل بیشُماریست که موجب ددگی و خستگی انسان شود و میل او را به معبود کمرنگ کند.
وقتی در زیربنای اولیهخودشناسی می لغزیم، نباید به تعهدات جدید ورود پیدا کنیم؛ چرا که هر عهد شکستندریچه ای تازه برای ورود شیطان مهیا می کند. عهد و پیمان بستن قبل از هر چیز،مستم داشتن اراده ای قوی و آهنین است. اگر در راه خودشناسی به چنین اراده ای دستیافتیم با اطمینان خاطر پیمان ببندیم و بر عهد خود استوار باشیم. بسیاری از شکست هاو عدم موفقیت های ما نشأت گرفته از عدم شناختی است که نسبت به ظرفیت های خود داریم.انتخاب گزینه های سخت و سنگین در بندگی بدون شناخت از میزان توانایی، ظرفیت و عدمآگاهی ما می تواند ما را تا همیشه از حرکت در مسیر الهی باز دارد.
تصور اشتباهی است که فکر میکنیم عمل نکردن بهتر از عمل نقص دار انجام دادن است، درست مثل کسی است که فکر می کندنماز نخواندن بهتر از نماز اشتباه خواندن است. ما تنها بنده ایم و موظفیم تا درجایگاه بندگی عمل کنیم و مجاز نیستیم که در جایگاه پروردگار نیز اظهار نظر کنیم. چگونگیانجام عمل و نیت است که به کار ما بها می دهد و آن را نزد خداوند زیبا جلوه میدهد. برای تقویت اراده از کم ترین و ضعیف ترین مراحل بندگی شروع کنیم تا استمرار وپیشرفتمان موجب انگیزه بیشترمان شود و راه برایمان دل چسب تر گردد.
چنانچه فردی حقیقتاً در پیکسب معرفت و افزایش ایمان باشد هرگز به ریاکاری نزد سایرین نمی پردازد و به جایحذف عمل نیک در صدد رفع نواقص و ضعف عملش برمی آید تا هم به رشد خودش کمک کردهباشد و هم به قبولی عملش در پیشگاه الهی. خود را فریب ندهیم و این تصور باطل را باخود حمل نکنیم که می توانیم خداوند را نیز فریب دهیم. خداوند بر هستی و عالم و هرآنچه در آن آفریده تسلط کامل دارد و در هر عملی قبل از ما، به نیت و درون ما آگاهاست. بنده و عاشق کسی است که از خود و فرامین خدای خود آگاهی دارد و بر آنچه برزبان می آورد و بیعت می بندد، استقامت می ورزد.
بارها گفتیم عشق ناپاکی نمیشناسد، پس بنده راستین با گناه و دعوت های شیطان میانه ای ندارد و از هر ریا وتظاهری به دور است. انسان ها مخلوقات خدایی با اراده و قوی هستند ولی وقتی فرو میریزند که دلبسته دنیا می شوند و زیربنای انسانی خویش را سست و بی اساس بنا میکنند. خدای ما خداییست که همه نعمات را برای انسان و انسان را برای خود آفریده استاما از او نخواسته تا بخاطر دنیا، دنیا و آخرتش را نابود کند.
اگر تسلیم خدا باشیم در اوجفقر، غنی هستیم و در اوج نیاز، بی نیاز. باور و ایمان ماست که بنده واقعی در فقر ونیاز می داند که خدایی غنی و بی نیاز پشتوانه و حامی اوست بنابراین نمی هراسد. انسانتوانمند است و با قدرت فکر و اندیشه خلق شده است. سخن خداوند همانند سخن انساننیست که گفته شود و به راحتی به دست فراموشی سپرده شود.
خداوند فرموده بخوانید مراتا شما را اجابت کنم. پس لغزش ها را دور کنیم تا بتوانیم پروردگارمان را بخوانیم واجابت شویم. انسان هر ضعفی را پیدا کند و در رفع آن برای رسیدن به خدا تلاش کند،خداوند نیز او را یاری می کند تا سریع تر به نتیجه برسد. بدانیم خداوندی که راهسبز عاشقی برایمان ترسیم کرده پیش از هرکس ما را دیده و شنیده است. امید که دررسیدن به قرب اجابتمان کند، آن که نگفته هایمان را شنید و نانوشته هایمان راخواند. والسلام.
درباره این سایت