بسم ا. الرحمن الرحیم
به لطف خدا مسلمان هستیم وبهتر از آن شیعه و رهرو مولا و خاندان والا مقامش هستیم اما با همه این لطف ونعمتی که دارا هستیم گاهی غفلت می کنیم و در نام بردن و توسل جستن به سایر امامانو امام زادگان قصور می کنیم. چه بسیار گره ها که فرزندانِ امامان از زندگی انسانها گشوده اند و ما مورد توجه قرار ندادیم. رهرو هستیم و موظف به یادآوری این عزیزانبرای خود و دیگران؛ چرا که آنان معدن جود، سخا و علم و امیدند.
آقا امام محمد باقر (ع) آقایعلم و علم آموزی بودند که در زمان زیستن خویش علم آموزی را فریضه ای از فرایضاعلام کردند و انسان ها را برای رسیدن به رشد و تعالی به سوی آن سوق دادند. اماممحمد باقر (ع) افتخار دین ما در ترویج علم است و پاسخی کوبنده در مقابل یاوهگویانی که دین اسلام را دینی مغایر با علم و علم آموزی می دانند.
قرائت قرآن، درس گرفتن ازآیات الهی و هم چنین پرداختن به محتوا و معانی کلام الهی نمونه ای دیگر از تکالیفرهرویی ماست. شناختن شهدای عظیم الشأن کربلا و توسل جستن به آنان در ارتقا بندگیما بسیار مؤثر است. یادمان باشد مطابق با آیه نورانی سوره الرحمن که خداوند فرمودند:"هَل جَزاء الإحسان إلا الإحسان" پاداش هر نیکی و خِیر و عشق به جز نیکیو خِیر و عشق نخواهد بود. پس تا فرصت باقیست ببخشیم و گذشت داشته باشیم و جز بامهر و محبت رفتار نکنیم.
بارها گفتیم دنیا سرای فانیاست، لحظات را قدر بدانیم و در دنیا به دنبال ارزش های جاوید باشیم. قدری بهخودشناسی بازگردیم، بی تردید در روزمرگی های ما اتفاقات و برخوردهایی وجود دارد کههر یک از ما در مواجهه با آن و بنا بر خصوصیات و درونیاتی که داریم ممکن استواکنشی مثبت یا منفی، پر سود یا پر ضرر برای خود به بار آوریم. توجه داشته باشیممقصود از سود و زیان، سود و زیان معنوی می باشد.
از لحظه آفرینش حضرت آدم وخلقت بشر تاکنون که آفرینش انسان در شکل ها و رنگ های مختلف وجود داشته، هدایت وراهنمایی خداوند برای انسان نیز ارائه شده است و رسولان و امامان بسیاری فرستادهشد تا دین اسلام به توسط آقا رسول ا. (ص) پیامبر خاتم به جهانیان ابلاغ شد امابا گذشت قرن ها از آمدن دین کامل خدا و پذیرفتن و نپذیرفتن میلیون ها میلیون انسان،هرگز خداوند نزول نعمات و متولد شدن نوزادان را تنها برای مسلمانان قرار نداد؛بلکه همواره نعماتش را برای تمامی بندگانش نازل کرد و آنان را به عاقبت خیر و شریکه انجام می دهند، آگاه کرد و انتخاب را به خود بندگان سپرد.
خداوند آقا رسول ا. (ص) راپیامبر قرار دادند و به ایشان فرمودند وظیفه ی تو ابلاغ دین است، به انسان ها بگوتو هم مانند آن ها بشری هستی. خداوند رحمان و رحیم است و همواره رحمت عامش را برایهمه مخلوقاتش نازل می کند. چکیده ی همه سخنان پیامبران و امامان در یک آیه از قرآنوجود دارد و آن این است که نزد "خداوند کسی عزیزتر است که با تقوا تر باشد".برای خداوند محدودیتی در تعداد انسان های با تقوا نیست. خداوند فرموده انسان باتقوا نزد او عزیز و گرامیست؛ پس بدانیم از بدو خلقت هر آن که تقوای الهی پیشه کردهدر زمره بندگان خاص الهی است.
حضرت رسول (ص) آنچه خداوندفرموده را در زندگی خویش ایفا کردند، به این ترتیب که ایشان بَرده ای سیاه پوست بهنام بلال را از نزدیک ترین و عزیزترین یاران خود قرار می دهند و اولین اذان را بهایشان می سپارند و پس از آن بلال حبشی را مؤذن شهر می نامند. پیامبر خاتم در زمانزیستن خود تعدادی صحابه داشتند که همگی در کلیات خوب عمل می کردند و واجبات،محرمات و مکروهات را می شناختند اما قطعاً در میزان خلوص، تزکیه نفس و مراتب بندگیبا یکدیگر متفاوت بودند. خداوند دوستدار بندگانی است که واجبات خویش را به انجاممی رسانند و گاهی نیز در مسیر انجام مستحبات در پیمودن راه بندگی از سایرین پیشیمی گیرند اما خداوند مرتبه ای والاتر نیز برای بندگان ترسیم کرده و آن خدمت به خلقخداست که از والاترین عبادات شمرده می شود. در واقع خداوند به این شکل به انساننشان داده که حق الناس از حق ا. مهم و ارجح تر است.
پیامبر ما در بین امتش قرآنو عترت را به عنوان دو امانت جدا ناپذیر باقی گذاشت و از انسان ها خواست برای نجاتو رستگاری خویش به آن دو چنگ توسل زنند. هر یک از ما افرادی از امت پیامبری هستیم؛چرا که زباناً و قلباً اقرار به تسلیم و مسلمان شدن داشتیم و رهرویی را انتخاب خودقرار داده ایم، پس بنا بر فرمایش الهی، دیگران جایز نیستند تا ما را امت بت پرستیا کافر بخوانند؛ چرا که نزد خدا اقرار به تسلیم داشتیم و شهادتین را بر زبان جاریکردیم.
حال کمی تأمل کافیست تابدانیم خداوند اجازه هیچ گونه تفتیش و جستجویی را به انسان ها نداده و اجازه ندادهتا دیگران در رابطه ی بین او و بندگانش داخل شوند. این که فردی از روی خلوص یا ازروی ریا عمل یا اعمالی را انجام می دهد، تنها در دادگاه الهی و تنها با قضاوت حضرتحق بررسی می شود و بنده ای حق مداخله در آن را ندارد. در آیات الهی ریا و نفاقگناهی بدتر از دروغ و دورغ گوئی می باشد. پس از خداوند که حاضر و ناظر بر همهاعمال و افکار است، خودِ انسان است که خوب می داند رفتاری ریاگونه دارد یا خیر؟ متأسفانهامروزه بسیاری از افراد برای ترفیع درجه و مقامات دنیوی ریاکارانه عمل می کنند اماخداوند مهربان است و ستارالعیوب بنابراین دوست ندارد با تفتیش بنده ای، بنده ایدیگر برملا شود.
پیامبر ما آقا رسول ا. (ص)کاملاً بر نیات ابوسفیان در پذیرفتن دین واقف بودند، ایشان با علم لدنی که در سینهداشتند می دانستند که ابوسفیان ریاکارانه قدم در پذیرفتن دین خدا گذاشته است امانه تنها مانع نشدند؛ بلکه قبول کردند و از آن پس بسیار آگاهانه و مدبرانه با اعمالریاکارانه ابوسفیان برخورد کردند. ما نیز چنین باشیم و اگر در اطراف خود دیدیم کسیبا ریا به خود و دیگران آسیب می زند، با هوش و درایت با او رفتار کنیم. به یکدیگرفرصت دهیم، شاید آن کس که در حق ما به ظلم پرداخته پشیمان شود و نیاز به محبتدوباره ما داشته باشد، همانند خدای خود توبه پذیر و بخشنده باشیم.
در ملاقات و مواجهه با افرادتحت تأثیر احساسات نباشیم و فرصت به یقین رسیدن را به خود بدهیم و از باز کردنسفره دلمان نزد هر فردی جداً خودداری کنیم. امتحان کنیم همان گونه که خداوند ما راامتحان می کند. هرگز نمی توان انسان ها را با حال کنونی آنان سنجید و رتبه بندیکرد، تاریخ سرشار است از عُرفایی که در یک لحظه خود را به شیطان فروختند و بالعکسانسان های بی دینی که در یک لحظه منقلب و متحول شدند و به نهایت عشق رسیدند. ابوموسیاشعری از جمله کسانی بود که در یک لحظه اسیر ریا و شیطان شد. توجه داشته باشیمخداوند ما را اهل فکر و اندیشه خلق کرده است، پس اگر فردی خود را مقابل ما کوچک وافتاده نشان داد، نباید سریعاً تحت تأثیر قرار بگیریم؛ بلکه باید با امتحان وتحقیق در مورد او به یقین برسیم. در هر دو صورت چه کسی ریاکارانه رفتار کند و چهکسی با فروتنی و اُفتادگی رفتار کند باید از سوی ما فرصت داد شود تا اگر قرار استتغییری حاصل شود ما مانع نباشیم و بار گناه به دوش نکشیم.
پرهیز از غیبت و مال اندوزیبه سبب حق الناسی که بر عهده فرد می گذارد و بار گناهی که سلسله وار و در دراز مدتبرای افراد ایجاد می کند، توصیه شده است. اوامر و نهی های الهی همگی نشان دهندهعشق خداوند به بنده است؛ چرا که اثر هر عمل خوب و بدی در وهله اول به خود فرد بازمی گردد. ما هر قدر هم مؤمن و متدین باشیم، نمی توانیم و اجازه نداریم دیگران رابه زور و جبر وادار به انجام عمل نیک یا نهی از عمل ناپسندی کنیم. بهترین امر بهمعروف و نهی از منکر عملی است که از ما سر می زند، اگر عامل بودیم دیگران نیز تحتتأثیر خواهند بود.
پیش تر از هماهنگی و رشدهمزمان جسم و روح صحبت کردیم و گفتیم برای رسیدن به تعالی باید روح و جسم راتواماً پرورش داد. هر لحظه از زندگی بنده، امتحان الهی است و هر چه بنده به پیشگاهالهی نزدیک تر شود، امتحانات الهی او نیز سخت تر و سنگین تر خواهد شد. پس بهتر استدر راستای این امتحانات هر روزمان سرشار باشد از اعمال و افکاری که رنگ خدایی بهخود گرفته و جز به جهت رضای الهی گامی برنداریم.
در ظلم هایی که به ما روا میشود ، هم می توانیم خود به جبران ظلم بپردازیم و هم می توانیم به خداوند بسپاریم واو را وکیل خود قرار دهیم. خداوند بارها در قرآن فرموده که دوستدار متوکلان وصابران است. در سویی دیگر باید دقت کنیم سکوت در مقابل ظلم و دفاع نکردن از خود،ظلم به خود است؛ بنابراین باید کاملاً مرز بین دفاع و سپردن را مشخص کنیم و سپسعمل کنیم. مبادا از جمله افرادی باشیم که رفتار و گفتار ما، دیگران را به دینگریزی برساند که اگر چنین باشد تا پایان عمر مدیون و مرهون او خواهیم بود. امید کههریک از ما با رفع ضعف ها و قوت بخشیدن به مثبت ها عضوی عاشق و متعهد از خانوادهمعنوی مان باشیم. والسلام.
درباره این سایت