بسما. الرحمن الرحیم
واقعیتاست که هر انسان و هر جانداری نیازمند معاش و تغذیه است تا بتواند خود را حفظ کندو کارایی لازم را داشته باشد. این که بزرگان دین ما از جمله آقا امیرالمؤمنین (ع)می فرمایند بدون معاش نمی توان دین داشت، نشانی روشن بر اهمیت معاش دارد. وقتی بدندر زمانی نیازمند تغذیه می شود، بی شک با اندکی نان و یا در حالتی بهتر با غذایی مناسبتر نیاز خود را رفع می کند. اما گاهی بحث فراتر از گرسنگی و سیری غذایی است و آنزمانی است که افراد اسیر حرص و طمع شده و در ازای هر دستاورد و دریافتی همچنانسیری ناپذیرند. متأسفانه هستند افرادی که حتی اگر نیازی به وعده غذایی نداشتهباشند، در صددند تا صرف نظر از احتیاج دیگری، مقدار بیشتری به دست آورند؛ چرا کهچشم و دلشان سیر نشده و مایلند تا علیرغم نیازشان میزان بیشتری کسب کنند.
ماهمبارک رمضان، زمان طلایی و فرصت بی نظیر خدا برای گذر از صفات ناپسند حرص و طمع وچیره شدن بر نفس آدمی است، نفسی که تمایل فراوان بر خودخواهی و حرص ورزی دارد.منظور از روزه داری صرفاً تحمل گرسنگی و تشنگی در یک وعده و سپس خوردن و آشامیدنبی حد در وعده های دیگر نیست. روزه داری در حقیقت بالا بردن تحمل انسان، توانایی دربر هم زدن عادات و در وهله ای بالاتر مهار نفس است.
دراحکام و دستورات الهی روزه، عده ای هستند که بنا بر شرایطشان قادر به روزه دارینیستند، چنین افرادی نباید خود را از دایره روزه داران، برکات و ثمرات ضیافت خدا، جداببینند؛ چرا که روزه داری هرگز محدود به نخوردن و نیاشامیدن از سحر تا افطار نیست.اگر بدانیم معنی واقعی روزه داری چیزی جز تمرین بندگی، اعمال، رفتار و نیات خود رارنگ و بوی خدایی دادن نیست هرگز از این که در شرایط روزه داران قرار نگرفتیم و ازروزه معاف شدیم ناراحت و ناامید نمی شویم. باید هدف را شناخت و بدین وسیله عمل یارفتاری نیک را جایگزین روزه هایی کرد که نمی توان گرفت.
مباداباشیم از دسته کسانی که روزه می گیرند اما غیبت می کنند، نماز نمی خوانند اما بدرفتاری و بد زبانی می کنند. برخی افراد که قادر به روزه داری نیستند به قدری درجایگزین کردنشان موفق عمل می کنند که از بسیاری روزه داران پیش تر هستند. با اندکیمنطق می توان دریافت که امر به روزه تنها منع از خوردن و آشامیدن نیست، اگر نه هرانسانی که در سلولی حبس شود و غذا و آبی برای خوردن در اختیارش قرار نگیرد، بالاجبارگرسنگی و تشنگی را تحمل کرده و یا به نوعی روزه خواهد بود.
روزهواقعی سعادت و توفیقی است عظیم که نعمات فراوانی را به همراه دارد. همه ی ما کهمدعی عشق مولا هستیم باید روزه دار واقعی باشیم، به گونه ای که بند بند اعضاء وجوارحمان در روزه و رعایت قوانین الهی باشد. بدانیم اگر روزه گرفتیم و دل شکستیمفقط زحمتی اضافه را بر بدن خود تحمیل کردیم. یک انسان روزه دار هرگز نمی تواند بدباشد و دل بشکند و حقی را ناحق کند.
مهمترین هدف اجرایی در فریضه روزه شناخت از نفس و کنترل نفس براساس برنامه درونی هرفرد است. اجر یک روز روزه حقیقی معادل اجر سالیان سال روزه ایست که فقط نخوردن ونیاشامیدن در آن رعایت شده است. فرصت اندکی تا ماه میهمانی خدا باقیست، خوب است تااز این فرصت در جهت شناخت از درون و سفر به آن استفاده کرد و نقاط ضعف و قوت خودرا شناسایی کرده و سپس برنامه ریزی کنیم. باید میزان اثر مثبت ها را در روند زندگیسنجید و پیامد منفی ها را بررسی کرد و از هر افراط و تفریطی جلوگیری کرد و تعادلرا حاکم بر اعمال و رفتار کرد.
شیعهو رهرو مولا نباید اجازه رخنه ی غرور به وجودش را حتی برای لحظه ای دهد. برخی تصورمی کنند با آمدن ماه مبارک رمضان نه تنها یک روز بلکه سی روز پی در پی می تواننددهان بر هر خوردن و آشامیدنی ببندند و غافل از این که افراط در این زمینه نیز آسیببر بدن وارد می کند و حتی خلق و خوی او را تحت تأثیر قرار می دهد. فراموش نکنیم هرآسیبی که بر بدنمان به عنوان امانت الهی وارد می کنیم، تبعاتی عظیم را به دنبال خواهدداشت و ثواب و اجر روزه ما را محو خواهد کرد.
گاهینیز باید شناخت از خود را متمرکز تغییراتی کرد که در حین روزه خواهیم داشت. مثلاًبرخی از افراد در حین روزه عصبانی می شوند و تا وفق دادن خود با شرایط نیازمندقدری گذر زمان هستند، بنابراین بهتر است تا مساعد شدن شرایط، از روبرو شدن زیاد بااین افراد خودداری کنند تا روزه ی آنان تحت تأثیر عصبانیت و ابراز خشم قرار نگیردو دل شکستن و کدورتی به جا نماند.
وقتیاز انسان به عنوان اشرف مخلوقات یاد می کنیم باید بدانیم حفظ حرمت تک تک انسان هابر ما واجب و لازم است. می شود از فرصت باقی مانده بهره جست و اگر ضعفی این چنینیبر ماست آن را با تمرین و تلاش رفع کرد. بی شک خداوند بر نیت و تلاش ما ناظر و خودیاری دهنده ما در رفع ضعف هایمان است.
گفتیمبالاترین هدف روزه کنترل و مهار نفس است، پس نمی شود نام روزه دار بر خود گذاشت درحالی که نفس را رها کرده باشیم، چنین روزه ای جز زحمتِ بی ثمر نیست. موقع روزهداری از خداوند بخواهیم که ما را از اجحاف و افراط و تفریط در امان دارد و به ماتوانایی دهد که هر چیزی را که نباید نبینیم و نشنویم.
لازماست بدانیم که برای فرد غیبت کننده و تهمت زننده مشوق و مروجی بهتر از یک شنوندهنیست. اگر شنونده ای نباشد تا غیبت و تهمت ها را بشنود، فرد غیبت کننده جز آسیب بهخود نمی تواند دیگران را مورد آسیب و گناه قرار دهد. چنانچه هر یک از ما زمانغیبتِ غیبت کننده در نهایت ادب مکان مورد نظر را ترک کنیم، غیبت کننده نیز متوجهعمل ناپسند خود خواهد شد و چه بسا به ترک عمل خود بپردازد.
بایدزبان و فکر فرد روزه دار نیز روزه باشد و به پرهیز از نبایدها بپردازد. سبک و سیاقروزه داری ما در رهرویی می تواند روزه داری را رقم بزند که در آن دیگران نیز تحتتأثیر تغییرات مثبت ما، تغییر کنند و به سوی روزه داری واقعی هدایت شوند. روزه میتواند عادات بدی هم چون وسواس و خشم را درافراد شناسایی کند و سپس بهبود بخشد.
روزهداری برنامه ریزی خدا در جهت نظام مند شدن تغذیه روحی و جسمی انسان هاست وبه افراد می آموزد که چگونه در چارچوب های اخلاقی و رفتاری گام بردارند. هیچ یک ازفرامین خدا در جهت رنج و عذاب بنده نازل نشده است. یک ماه فرمان به روزه در ماهرمضان نیز از این قاعده مستثنی نیست. خداوند فرمان داده تا بنده به واسطه ی عمل بهآن ها به نامحدود و بیکرانه های معنوی و توانگری های انسانی ورود یابد.
روزهبهترین زمان برای بازیابی دستگاه گوارش انسان است که علاوه بر رعایت خوردن وآشامیدن رعایت اعمال و رفتار است که مستقیماً بر گوارش انسان اثرگذار است. ماهرمضان بهترین فرصت برای کسانی است که می خواهند عادات سخت خود را تغییر دهند، همچنین بهترین زمان برای رسیدن به وزن ایده آل و مناسب برای افراد و بهترین فرصتبرای ترمیم و رشد سلول های جدید پوستی و تنفس سلولی است.
روزهتمرین صبر، اعتماد به نفس، سازندگی و تقویت اراده است. روزه داری را قبل از آمدنماه مهمانی خدا آغاز کنیم و به ممارست بر خوی و خصلت و عادات بپردازیم تا در سفرهحضرت یار لایق بهترین پذیرایی از معبود باشیم. والسلام.
درباره این سایت