بسم ا. الرحمن الرحیم
از محبت خارها گل می شود وز محبت سرکه هامُل می شود
محبت کردن به انسانِ دیگر،حیوانات و یا حتی گیاهان علاوه بر این که انرژی مثبت را به دیگری انتقال می دهد،برای خود انسان سازنده و رشد دهنده است. لقمان حکیم، پیامبر حکمت و ادب در سال هایعمر خود دویست تا سیصد سال را به طبابت و حکیمی برای مردم زمانش سپری کردند. وقتیشخصی از ایشان سوال کرد که در طی طبابت و تجربه ها چه دارویی را موثرتر یافتی؟ لقمانحکیم فرمودند: دارویی به نام محبت.
قرآن، احادیث و تمامی کتبآسمانی پیش از اسلام محتوای مشترک محبت را در خود داشتند و آن را نقطه عطفی درمسیر بندگی و پیشرفت انسانی می دانستند. در ظهور اسلام و رسالت رسول خدا (ص) محبتنقش پررنگ تری در تربیت و پرورش درونی انسان ها گرفت، به گونه ای که آخرین پیامبرخدا با صفتِ زیبای حُسن خلق مبعوث شدند.
متأسفانه برخی دشمنان، درمعرفی آقا امیرالمومنین (ع) ایشان را فردی خشن می نامند؛ در حالی که باید دانستچگونه می توانند درونی خشن داشته باشند و نیمه شب برای تأمین غوط فقیران کیسه بردوش، راهی ویرانه ها شوند و یا دست نوازششان آرامِ دلِ یتیمان شود. نمی شود انسانی،خشونت و بی رحمی داشته باشد و درونش مهربان باقی بماند، حال این انسان مولاامیرالمومنین (ع) باشد یا یک فردی عادی.
از سخنان گوهر بار مولا علی(ع) است که می فرمایند: مراقب افکارتان باشید که گفتارتان را می سازد و همان گفتار،کردار شما را باعث می شود و کردار شما عادت ها و عادت هایتان شخصیت تان را شکل میدهد. حال تصور کنید فرد بی رحم و خشن که خشونت، رفتار و کردار و افکار و گفتار اورا در بر گرفته می تواند منصف و مهربان و با محبت باشد؟
آقا رسول ا. (ص) صفت هایبرتر دیگری هم چون راستگویی و امانتداری داشتند و به همین دلیل محمد امین لقبگرفته بودند اما از میان همه خصلت های خوب، خداوند ایشان را پیامبرِ حُسن خلق معرفیمی کنند تا اهمیت خُلق نیک داشتن در رشد انسانی آشکارتر شود. روی گشاده داشتن، بامحبت و با گذشت بودن از خصوصیات مومنان واقعیست. همه ما آفریده پروردگاری هستیم کهاز هر فرصتی برای بخشیدن بندگان و عطا کردن نعمت ها استفاده می کند. پس ما نیز اگرقرار است رنگ الهی بگیریم باید خصوصیات الهی را در درونمان پررنگ تر از پیش کنیمتا سِنخیت بیشتری با اهل عشق داشته باشیم.
متأسفانه غافلیم از حسارزشمندی که خداوند در نهان ما قرار داده است، در دستوراتِ اسلام ما را به توجهکردن به این ارزشمندی و ارزش گزاری الهی دعوت کردند. مومن واقعی ارزش جسم، جان وروح خویش را می داند و مطابق با امر و نهی الهی از جسم و روح خویش مراقبت می کندتا از ارزش این نعمت های پاک الهی کاسته نشود.
کودکانی که با محبت و ارزشگزاری بیشتری پرورش پیدا می کنند بی شک از موفقیت های بیشتری در عالم مادی،اجتماعی و عالم معنوی برخوردار می شوند و بالعکس کودکانی که به ضرب کتک، تحقیر وتنبیه رشد می کنند، گروه وسیعی از مجرمین و معتادین را تشکیل می دهند. ابراز محبتاز دیگر دستورات دین اسلام برای تقویت روابط سالم انسان هاست. از امام محمد باقر(ع) نقل است که فرمودند: هرکس را دوست دارید، او را از این علاقه و محبت با خبرکنید.
در مبحث کودک درون، از کمبودو عقده های درونی که همراه انسان ها می شود و بسیاری از آن ها نشأت گرفته از کودکیآن هاست، صحبت کردیم. نباشیم از دسته انسان هایی که از گذشت مالی و محبتی زیادینسبت به دیگران برخوردارند اما گاهی در اثر برداشت اشتباه یا خطای کوچک دیگران بهشدت به هم می ریزند و به دین گونه گذشت های خود را حبط می کنند. متأسفانه این نوعلغزش های رفتاری ریشه در کمبودهای کودکی دارد و در رفع آن فقط خود انسان است که میتواند به درونش رجوع کند و علت را بیابد و روش صحیح اصلاح آن را به کار گیرد. رفتارهاینامناسب پدر و مادرها و بسیاری از بزرگ ترها شاید در کودکی، فرد را دچار سختی ورنج نکند اما به محض این که کودک رشد می کند و قوه تمیز و اندیشه او به کار میافتد، رنج و به تبعِ آن گرفتاری هایی را متحمل می شود. انسان ها بدون محبت کردن و محبتدیدن محکوم به فنا و نیستی می شوند.
انسان وقتی رفتار، لحن، گفتارو نیاتش آمیخته با محبت شود، قبل از هرکس و هر چیز به درون خود محبت کرده و در رشدشخصیت و بینش خود قدم برداشته است. بارها گفتیم جسم و روح باید توأماً رشد کنند تاضعف یکی مانع پیشرفت دیگری نشود. کمتر خود و محبت های خود را صرف این کنیم کهدیگران متوجه شوند، ما باید آنقدر در محبت کردن و یا هر عمل نیک خود قوی و بدونتوقع عمل کنیم که برایمان فرقی نکند، فرد مورد نظر متوجه محبت ما شده یا نه. نیکیکنیم تا آرامش داشته باشیم و به انسانیت نزدیک تر شویم پس با متوقع بودن آرامش خودرا از بین نبریم.
براساس علوم روز و بررسیخصایص انسان ها، توقع داشتن بارِ منفی زیادی برای فردِ متوقع ایجاد می کند و دربسیاری مواقع مانع ورود انرژی های مثبت و معنوی از سوی قدرت لایزال الهی به انسانمی شود. در برخی موارد توقع، عصبانیت ایجاد می کند و عصبانیت مرزهای مهربانی وانسانی را فرو می ریزد. صبور باشیم و بدانیم چنانچه توفیق محبت کردن، یافتیم بایدشاکر خدا باشیم که به واسطه این مهرورزی علاوه بر مزین کردن نامه اعمالمان به خوبیها فرصت پرورش درونی را به ما داده است.
پروردگار ما همان خالق رحمانو رحیمی است که در حریم امن الهی و در انجام فرایض حج اجازه کوچک ترین ظلم در حقیک مور را هم به انسان نمی دهد، پس چگونه می تواند نخستین امام و پیشوای مسلمینجهان اهل ظلم و خشونت باشد؟ در طی سالیان عمر مبارک مولا علی(ع) و شرکت کردن ایشاندر جنگ ها، هرگز ایشان به قصد حمله دست بر قبضه شمشیر نبردند و همیشه در مقام دفاعاز اسلام جنگید و هیچ زمان آغاز کننده نبودند. ضرب المثل معروفی که مکرر شنیدیم وکمتر به محتوای آن در خدمت کردن به خود دقت کردیم "ضرب المثل کَس نخارد پشتِمن جز ناخن انگشتِ من است". اگر می خواهیم به خود خدمت کنیم، توقع و مقایسهرا کنار بگذاریم و با خوش رویی و نیکی با دیگران برخورد کنیم.
آگاه باشیم در بسیاری مواردعامل نجات ما در مسائل سخت و سنگین دنیا و آخرت همین نیکی و محبت هاست. دعای آقارسول ا. (ص) برای امت خویش، عافیت و عاقبت بخیری بوده و هست و در راستای کسب اینعاقبت بخیری بهترین راه، دعا کردن پدر و مادر در حق ماست، خواه آنان زنده باشند،خواه در قید حیات نباشند. معادله ساده ایست؛ یاد پدر و مادر باشیم، آنان با دعابدرقه مان می کنند و خوش به سعادت فرزندی که دعای ناب پدر و مادرش جاده زندگیش رابه سمت خیر هموار می کند. محبت همان کیمیای زندگی بخشی است که در حق هر زنده ومرده ای ثمره نیک به همراه دارد.
در مَسلخ عشق جز نکو را نَکُشد روبه صفتان زشت خو را نَکُشَد
گر عاشق صادقی ز کشتن مگریز مُرداربود هر آنکه او را نکشد
در مسیر عاشقی وقتی به خاطرمعشوق و معبود حُسن خلق داریم و دروغ نمی گویم، وقتی از کبر و غرور دوری می کنیم وکینه توزی نداریم، وقتی تواضع به خرج می دهیم و گذشت و بخشش داریم، در جایگاه نیکواقع می شویم. در پیشگاه عشق الهی باید نهراسید از کشتن صفات زشت و ترویج صفات پاکانسانی.
گاهی در حیاتِ خود روزهاییرا می گذرانیم که چند بار می میریم و رنج هایی را متحمل می شویم که گویا بارها وبارها سلاخی شدیم. مرگ و قبض روح شدن توسط حضرت عزرائیل آسان و زیباترین جدایی استکه عاشق آن را حس می کند و فشار قبر عذابِ بازگشت روح به جسم است که خود حکمت وعلت های گسترده ای دارد.
در عالم هستی تنها آفریدهخداوند انسان ها نیستند بلکه در آسمان ها و عوالم دیگر مخلوقاتی با ساختار زندگیشبیه انسان وجود داشته و احتمالاً دارد اما از میان همه مخلوقات آن که شایسته لقباشرف مخلوقات بود، آفریده ای به نام انسان است. صرف نظر از دین و فرامینالهی، هرگاه انسان شاد باشد و این شادی را به دیگران منتقل کند، ابتدا خود اوست کهانرژی مثبت درونش افزایش می یابد و در خود احساس رضایت و آرامش می کند. والسلام
درباره این سایت