بسم ا. الرحمن الرحیم
همه ما با جملاتی همچونزندگی کردن و جملات منفی مانند این چگونه زندگی است؟؟ و یا این که دیگران بهتر ازما زندگی می کنند، آشنا هستیم.
اما آیا هیچگاه به ایناندیشیده ایم که از زندگی چه می خواهیم؟ و برای بهتر زندگی کردن چه کرده ایم؟
و آیا به انتخاب ها وتصمیماتی که گرفتیم و نتایجی که از آن حاصل کرده ایم، اندیشیده ایم؟
آیا برداشت خود را از زندگیمی دانیم؟ و اهدافی برای ادامه زندگی تعیین کرده ایم؟
و آیا در این راستا ازتوانمندی های خود آگاه شده و بهره جسته ایم؟
متأسفانه اکثر ما با زندگیشخصی خود بیگانه ایم و براساس تقلیدها و الگوگیری روزمره یا بر حسب احساسات وآرزوها به زندگی پرداختیم.
متأسفانه در بسیاری مواقعناسپاس و شاکی هستیم و هرگز به حکمت پیش آمدها و پیش نیامدها فکر نمی کنیم و مدامبه درگاه الهی گله مندیم؛ غافل از این که به عنوان یک انسان و یک رهرو باید خدا رابه خاطر خودِ خدا بخواهیم و از او تنها او را طلب کنیم. بی توجه به نعمات و محبتهای خدا هستیم و از شکرگزاری او غافل. کمتر پیش آمده انسانی صرف نظر از دعا برایزندگی روزانه خود و دیگری، تنها به شکرگزاری و سپاس از آن یگانه بی همتا پرداختهباشد.
دقت کنیم کافیست کوچک ترین ناملایمتیدر زندگی ما آشکار شود، آن وقت است که طلبکارانه و شاکی به پیشگاه الهی روی میآوریم و آنچه را نباید بیان می کنیم. انسان منطقی و فهیم قبل از آن که پروردگارخود را برای چگونه زندگی کردنش محاکمه کند، از خود شروع می کند و زندگی را برآیندیاز مجموعِ شناخت و توانمندی، مقاومت خود می داند.
اکثر افرادی که علیرغم هوش واستعداد ذاتی، به افسردگی و ناامیدی در زندگی رسیده اند، بی تردید بسیار در گذشتهزندگی می کنند و در گذشته زیستن جز نابودیِ آینده را در پی نخواهد داشت؛ چرا کهگذشته برای آنان کینه، انتقام و حسرت بار آورده و او را به فردی بدبین و دارایخودآزاری افراطی تبدیل کرده است. در بسیاریموارد به جای آن که از گذشته درس بگیریم و در آینده در جهت بهتری از آن استفادهکنیم، متمرکز به گذشته می شویم و به خاطر اشتباه دیگران در پاسخ به خوبی خود، خودرا تنبیه می کنیم و از شادی، خنده و امید دور می شویم و خود را در خود حبس میکنیم. گذشته و اشتباهات و انتخاب غلط در آن را باید با خود تسویه کرد و از مقصرشمردنِ دائم دیگری اجتناب کرد. اینکه دیگران را مقصر بدانیم نتیجه ای جز خودفراموشی و انزوا طلبی و انواع وسواس را در پی نخواهد داشت.
مجموع خود آزاری هایی که ازتمرکز کردن در گذشته ایجاد می شود، ظلم و آسیب رساندن های درونی و بیرونی به خوداوست. گذشته هر انسانی سراسر تجربه، عبرت و پند است. تجربه از روزهایی که منجر بهشکست شدیم اما در شکست نماندیم و از آن درس و پندها را خارج کردیم و به کار بستیم.تجزیه و تحلیل گذشته هرکس منحصر به خود اوست. خود را با دیگران، تجربیات، شکست هاو دستاوردهایشان مقایسه نکنیم و در بررسی گذشته خود به زندگی خود و خصوصیات فردی،اخلاقی و شخصی خویش توجه کنیم. تک به تک انسان ها متفاوتند حتی اگر به لحاظ ژنتیکیبه یکدیگر نزدیک باشند یا به عبارتی در یک خانواده باشند، باز هم از نظر خصوصیاتاخلاقی، رفتاری و دیدگاهی با یکدیگر متفاوت خواهند بود.
سفر به درون مهمترین و اصلی ترین راه برای شناخت از خود و خصوصیات آشکار و نهفته خود است. اغلبِانسان ها دانسته یا نادانسته از مسیر خودشناسی کنار می کشند و مکرراً مسیر انتخابیو اشتباه خود را ادامه می دهند. از خدا برای اندک کار نیکی توقعات بالایی داریم. عادتکردیم به مقصر کردن دیگران در شکست هایی که خود مسبب آن بودیم. اگر قبل از مقصرشمردن دیگران با کمی تأمل به خود و کاستی درونمان بپردازیم، بی شک به رشد و تعالیخواهیم رسید.
خداوند به همه ما نعمت حیاتداده و از ما خواسته تا از آن بهره بگیریم، حال با زندگی در گذشته یا صرفاً زیستندر آینده با امیدهای واهی می شود از این نعمت بزرگ بهره جست؟ در آینده زندگی کردن،ای کاش ها و ای کاش ها، حسرت ها و حسرت ها، یأس و ناامیدی را سبب می شوند. بدیهیاست که هر رفتاری با تکرار در ما عادت ها را شکل می دهد. مقصر کردن دیگران از جملهعاداتی است که سینه به سینه و نسل به نسل به ما رسیده است اما ما با آگاهی ومدیریت می توانیم این عادت را از بین برده و تبدیل به خودسازی کنیم.
برای فتح قله موفقیت تنها بهچند عمل و چند رشته محدود نکنیم. درون هر یک از ما سرشار از استعدادهایست که می توانبا استفاده از آن ها به موفقیت منحصر به فرد خود دست یافت. شرایط، موقعیت وتوانایی انسان ها در رسیدن به پیروزی متفاوت است، پس خود را با موقعیت های دیگرانو قیاس آن با خود، آزار ندهیم.
انسانی که از خود شناخت حاصلنکند و توانمندی های خود را نشناسد، بی شک نمی تواند نقاط مثبتش را تقویت و نقاطمنفی و ضعفش را مدیریت کند. در موفقیت ها اگر تنها به ابعاد مالی نگاه کنیم هرگزبه خواسته مان دست نمی یابیم و یا اگر ثروت و مکنتی به دست آوردیم، نمی توانیم درزندگی مورد استفاده قرار دهیم؛ چرا که با زیبا زیستن و چگونه زندگی کردن بیگانهایم. افرادی که گذشته را رها نمی کنند تا در حال زندگی کنند، بیشترین ضربات روانیو جسمانی را بر خود وارد می کنند. چنین فردی برای زندگی هدف و برنامه تعیین شده ایندارد و با اینکه به خداوند ایمان دارد اما ایمانش را باور ندارد.
همیشه گفتیم خداوند از هرکسبه اندازه وسع او تکلیف می طلبد اما مشکل از آنجایی شروع می شود که ما با وسع وتوانایی خود آشنا نیستیم. به جای مقصر کردن دیگران در شکست هایمان و جستجو درزندگی آنان کمی در خود بگردیم تا در خود گم نشویم و به چرا چرا کردن نرسیم. چنانچهبه خداترسی و فانی بودن دنیا فکر کنیم و به شیوه صحیح آن را پیاده کنیم حتماً بهآنجایی خواهیم رسید که بدانیم از کجا آمدیم و آمدنمان برای چه بوده است؟
ترس از مرگ باید در ما ازبین برود تا بتوانیم زندگی کنیم، نباید نشست تا مرگ بیاید و ما را با خود ببرد،باید زندگی کرد و از آن بهره مند شد. خداوند فرمود: از تو حرکت و از من برکت. اینبدان معنا نیست که بیهوده، پوچ و بی هدف حرکت کرد و از خداوند طلب برکت کرد. ازسطحی نگری دوری کنیم و افکار و اندیشه مان را پرورش دهیم.
تأکید و توصیه پیامبران وائمه معصومین (س) است که تا به خودشناسی نرسیم، هرگز به خداشناسی نخواهیم رسید. باوراشتباه بیشتر ما این است که خداوند کسی است که می تواند برای ما روزی و نعمت آن چنانکه ما دوست داریم نازل کند، در حالی که خداوند را باید به عنوان بزرگ ترین حامی وتکیه گاه و بهترین دوست، یار و همراه شناخت تا به راحتی به پرورش توانمندی ها ورشد درونیات پرداخت.
توانای های خود را باور کنیمو علت عدم موفقیت هایمان را بشناسیم. واقع گرا باشیم و از رویایی زندگی کردن، دوریکنیم تا لذت بردن از آنچه داریم را از دست ندهیم. افراد دیگر را که معلوم نیست باچه شرایط صحیح و ناصحیحی به موفقیت رسیده اند را نه الگوی گِله قرار دهیم و نهالگوی امید و آرزو. همه داشته های انسان ها در نهاد آن هاست، کافیست بشناسیم و ازبالقوه ها بالفعل بسازیم. فکر و قدرت جسمانی در سالیان طولانی از عمر ما، ثروت ودارایی است.
در آستانه سال جدید و تغییرو تحول در طبیعت هستیم، از خداوند أحسن احوال را بخواهیم. احوالی که آن را بشناسیمو بر احوال خود واقف باشیم و بدانیم منظورمان از أحسن چیست. درخواست های ما ازخداوند باید واضح، روشن، عاقلانه و منطبق با احوالاتمان باشد. خواسته و دعایی کهدر نهایت در آن منتظر معجزه و وقوع یک شرایط ویژه هستیم هرگز محقق نمی شود. چنانچهخواهان رفاه و آسایش هستیم باید ابتدا بدانیم که مرزبندی های خداوند در حلال وحرام را قبول داریم یا نه؟ اگر قبول داریم دیگر به دنبال هر کاری برای ایجاد رفاه نیستیم.
گفتیم ثروت همیشه پول نیست.سلامتی و ایمان راسخ سرمایه بالای انسان هاست. تصور کنید فردی بیماری تومور یا غدهسرطانی داشته باشد، اگر این فرد میلیاردها پول داشته باشد تا از این بیماری رهایییابد، نخواهد توانست. خداوند حاضر و ناظر بر ماست و اوست که علیم و داناست. او پیشاز هر کس می داند چه چیز به صلاح و خیر ماست پس به او اعتماد کنیم و نباشیم ازجمله افرادی که خیر خود را با خیر دیگری مقایسه می کند و توفیقات خداوند در حقخودش را فراموش می کنند.
زندگی در پول داشتن و هزینهکردن های مکرر خلاصه نشده است. ائمه ما الگوی ساده زیستی و بهره گیری کامل اززندگی هستند، پس قوانین خداوند را بشناسیم و مطابق با شرایط و موقعیت خود زندگیکنیم. همانند خدمت به خلق که از بالاترین عبادات است، کسب روزی حلال نیز از برترینعبادات است. فرموده مولا امیرالمومنین (ع) است که بدون معاش، ایمان ثمر نمی دهد.
مبادا با افسوس خوردن ها وحسرت در دل کاشتن ها، پرونده عمرمان را ببندیم و از نعمتِ حیاتمان بهره مند نشویم.با شناخت از زندگی از حرص و طمع در امان خواهیم بود و از خودآزاری های ناشی ازحسرت ها به دور خواهیم شد. فرمایش آقا امام جواد(ع) است که می فرمایند: اگر بهآنچه خواستی نرسیدی، افسوس مخور و شاکر باش به آنچه هستی و می توانی از این پسباشی. والسلام
درباره این سایت